Dziedziniec

Zakład dla obłąkanych "Moira" jest położony na odległej wyspie. Skalista wyspa sprawia wrażenie bardzo nieprzyjaznego miejsca. Nad całą wyspą unosi się gęsta mgła. Rośnie tutaj bardzo niewiele roślin, najczęściej są to stare, groteskowo powyginane drzewa i krzewy. Do tego miejsca można dostać się jedynie łodzią, którą należy przycumować do drewnianego mola. Po jego prawej stronie znajdują się dwie łodzie. Jedna nieśpiesznie kołysze się na falach, druga jest na wpół zanurzona w wodzie.
Do zakładu dla obłąkanych prowadzi kamienna droga, wzdłuż której założycielka tej placówki kazała wznieść drewniane poręcze. Na jej końcu mieści się pierwsza żeliwna, miejscami pordzewiała brama. Została stworzona z dwóch grubych blach, zdobionych na szczycie fantazyjnie powyginanymi prętami. Podczas otwierania zawiasy niemiłosiernie skrzypią.
Za tą bramą znajduje się dalsza część drogi, a wzdłuż niej osadzono podobne pręty z pokrytego rdzą metalu. Z tego miejsca rozciąga się widok na ogród starych drzew o pozbawionych liści konarach. W rzeczywistości to cmentarz, na którym spoczywają zmarli pacjenci.
Po przejściu drugiej bramy można znaleźć się na dziedzińcu. Niewiele on się różni od poprzedniej części tych włości, choć ogród jest pozbawiony nagrobków. Nie brak tutaj krzewów i ławeczek. Do samego zakładu prowadzą nadgryzione zębem czasu kamienne stopnie.
Z tego miejsca też rozciąga się doskonały widok na dwupiętrowy budynek zakładu dla obłąkanych.
Idąc w prawo, można dotrzeć do zaułka, w którym mieści się zabite deskami wejście do piwnicy. W całym budynku wstawiono ogromne okna. Do wnętrza Moiry wiodą szerokie, kamienne schody z ozdobnymi poręczami oraz dwuskrzydłowe drzwi z drewna. Przed schodami postawiono kamienny posąg założycieli, Moiry.
Za tymi drzwiami znajduje się niewielki korytarzyk oraz podwójne, oszklone drzwi, które prowadzą do holu.