Używki

Napoje alkoholowe

---

Wysokoprocentowy napój alkoholowy otrzymywany z kwiatów i liści piołunu, anyżu oraz kopru włoskiego, z dodatkiem innych ziół. Ponieważ absynt jest zazwyczaj zielony, a także ze względu na jego właściwości psychoaktywne (związane z zawartym w nim tujonem), nazywany jest potocznie Zieloną Wróżką.
Z powodu wysokiej zawartości alkoholu i znacznego stężenia olejków eterycznych powstało wiele sposobów spożywania tego trunku. Pijący absynt dodają trzy do pięciu części lodowatej wody do jednej części alkoholu, co powoduje jego mętnienie.
Woda używana jest również do rozpuszczania cukru dodawanego w celu zmniejszenia goryczy. Do rytuału spożywania tego wyszukanego trunku wykorzystywano ażurowe łyżeczki i kieliszki do absyntu.

---

Napój alkoholowy destylowany z wina gronowego lub owocowego. Rodzaj wytrawnej wódki. Potocznie nazywany wypalanką bądź winiakiem. Powszechnie dostępnymi w Mieście wypalankami są koniak i armaniak.

---

Napój alkoholowy przyrządzany z rozcieńczonego wodą rumu, z dodatkiem soku z cytrusów i cukru. Powstanie grogu jest związane z tym, że spożywanie rumu przez załogę okrętów wywierało szkodliwy wpływ na dyscyplinę i wydajność pracy załogantów. Kapitanowie statków nakazali podawać połowę pinty tego trunku (ok. 300 ml) zmieszaną z kwartą (ok. 1,13 litra) wody.
Mieszanka ta uniemożliwiała załodze odkładanie na zapas czystego alkoholu i późniejsze upijanie się większą ilością naraz oraz przyczyniała się do zużywania zamagazynowanej wody, psującej się przy dłuższym przechowywaniu w ładowniach. Wprowadzenie stałego racjonowania grogu zapewniło żeglarzom codzienną dawkę witaminy C i zapobiegało wystąpieniu szkorbutu.

---

Wysokoprocentowy napój alkoholowy produkowany w warunkach amatorskich. Otrzymywany zazwyczaj przez destylację okresową z zacieru z fermentacji alkoholowej. Trunek uzyskuje się najczęściej z najtańszych produktów, takich jak ziemniaki, zboża, cukier, melasa czy owoce. Alkohol, w zależności od sposobu oczyszczania, destylacji czy rektyfikacji różni się zarówno smakiem, jak i zapachem. Decyduje o tym wiele czynników, także składniki i ich proporcje. Pędzenie księżycówki jest w Mieście nielegalne.

---

Tradycyjny napój alkoholowy powstały w wyniku fermentacji brzeczki miodu pszczelego, najczęściej lipowego. W Mieście sprzedawano miody pitne naturalne, owocowe, korzenne i korzenno-ziołowe. Miód pitny może spożywany na zimno oraz na gorąco z dodatkiem owoców cytrusowych i przypraw korzennych (w zależności od rodzaju trunku).

---

Alkoholowy wyciąg z owoców, korzeni, kwiatów, ziół lub mieszaniny składników, zazwyczaj o 40-45 procentowej zawartości alkoholu. Nalewkę sporządza się przez zalanie składników alkoholem w celu wydobycia i utrwalenia smaku i aromatu zawartego we wsadzie (maceracie). Nalewka może być słodzona brązowym cukrem lub miodem. Do sporządzenia nalewki najczęściej wykorzystywano wysokoprocentowy alkohol.

---

Pienisty napój alkoholowy, otrzymywany przez fermentację ze słodu jęczmiennego, chmielu, osadu drożdżowego i wody. Wszystkie tawerny w Mieście oferują dwa gatunki piwa: jasnobrązowe typu ale o gorzkim lub słodkawym smaku oraz bardzo gorzkie typu porter o barwie od rubinowej do czarnej.

---

Napój alkoholowy o wysokiej zawartości alkoholu (od 37,5 proc. do 81 proc.), wytwarzany ze sfermentowanego soku trzcinowego lub melasy. Rum występuje w trzech rodzajach: białym (przejrzystym), złotym o bursztynowej lub złotej barwie oraz czarnym o barwie od jasnozłotej bursztynowej do czarnej. Trunek illyriańskich piratów, żeglarzy i przestępców.

---

Napój alkoholowy uzyskiwany w wyniku fermentacji moszczu winogronowego. Koneserzy win mogą raczyć się białym i czerwonym winem, które można podzielić na wina wytrawne, półwytrawne, półsłodkie i słodkie oraz wina musujące lub niemusujące.

Substancje odurzające

---

Organiczny związek chemiczny o działaniu narkotycznym, nasennym i znieczulającym. Nałogowe wąchanie lub spożywanie eteru nosi nazwę eteromanii. Pierwszym efektem odurzenia eterem jest stan ekscytacji, podniecenia, euforii, potem często przechodzi w fazę szału, następnie zamroczenia i snu z halucynacjami. Konsumpcja eteru przybierała rozmaite formy – spożywano go w stanie czystym lub po rozcieńczeniu gotowaną z dodatkiem cukru, cynamonu albo miodu i goździków. W środowiskach robotniczych pijano eter z kawą lub sokiem malinowym. Inne odnotowane sposoby konsumpcji to wdychanie oparów oraz wlewanie go do ucha.

---

Substancja psychoaktywna otrzymywana na bazie opium. W stanie czystym morfina jest białą substancją stałą, o gorzkim smaku, słabo rozpuszczalną w wodzie. Ma działanie narkotyczne, przeciwbólowe, przeciwkaszlowe, przeciwbiegunkowe, działa depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy. Przyjmowanie nadmiernych dawek może prowadzić do śpiączki z niewydolnością oddechową. Kilkunastokrotne użycie morfiny prowadzi do uzależnienia fizycznego, uzależnienie psychiczne występuje znacznie szybciej. Powtarzanie dawek morfiny wywołuje zwiększenie tolerancji na tę substancję odurzającą.

---

Substancja otrzymywana przez wysuszenie soku mlecznego z niedojrzałych makówek maku lekarskiego. Używane głównie jako środek przeciwbólowy, uspokajający, środek nasenny i odurzający, głównie w postaci nalewki alkoholowej (laudanum), makowego mleka lub palone.

Wyroby tytoniowe

---

Sproszkowany tytoń, często wzbogacany kompozycjami aromatyzującymi, przeznaczony do zażywania przez nos. Podczas przyjmowania tabaki nikotyna wchłaniana jest nie przez płuca, ale przez śluzówkę nosa. Zażywanie tabaki stało się arystokratyczną formą używania tytoniu, zastępując powszechną praktykę palenia go.
Powstała specjalna etykieta w celu umiejętnego korzystania z proszku tytoniowego, trzymania tabakierki czy odpowiedniej oprawy zażywania w zależności od okazji.
Najbardziej popularne sposoby zażywania tabaki to: zażycie z grzbietu dłoni z miejsca pomiędzy kciukiem, palcem wskazującym a nadgarstkiem, nasypanie tabaki w miejsce zwane tabakierką anatomiczną, wzięcie szczypty palcem wskazującym i kciukiem, skorzystanie ze specjalnie stworzonej do tego celu łyżeczki.

---

Tytoń fajkowy może występować w postaci konkretnych gatunków tytoniu do samodzielnego mieszania. Gotowe mieszanki charakteryzują się specyficznym aromatem lekko przefermentowanego tytoniu, niekiedy były aromatyzowane. Klasycznymi dodatkami zapachowo-smakowymi do tytoniu są szlachetne alkohole, suszone owoce i zioła, miód, przyprawy i syropy owocowe. Wielu fajczarzy samodzielnie przygotowuje własne mieszanki tytoniu, wykorzystując własne dodatki.
Występują tytonie o różnym sposobie krajania, często wynikłym z tradycyjnego sposobu produkcji – np. talarki, plasterki, krajanie krótkie lub długie. Spotyka się również tytonie prasowane, w postaci prostopadłościennych, twardych kostek, bardziej wysuszone niż zwykły tytoń fajkowy, wymagające odskrobania lub odłamania porcji, i nawilżenia jej przed paleniem, zwykle przy pomocy śliny.