[Zwierzęta] Bełkotliwce

Bełkotliwce

Rozmiary

Długość od 3 do 7 metrów. Masa ciała od 350 do 700 kg. Samice są mniejsze od samców.

Długość życia

Bełkotliwce to długowieczne gady. Średnia długość życia tych gadów to około 30 lat. Istnieje możliwość osiągania bardzo sędziwego wieku przez osobniki tego gatunku – nawet 50 lat życia.

Wygląd

Bełkotliwce to dwunożne jaszczury, mogące osiągać znaczne rozmiary. Potężne ciała tych stworzeń pokryte są łuskami koloru pomarańczowo-brązowego, które z upływem czasu stają się grubsze i twardsze.
Głowa duża i szeroka. Po obu stronach paszczy mieszczą się małe, żółte oczy z pionową źrenicą.
Szeroka szczęka uzbrojona w dziesięć różnej wielkości kłów, wykorzystywanych do rozdrabniania pokarmu, obrony i drążenia podziemnych korytarzy. Język długi i rozwidlony.
Czubek głowy i grzbiet pokrywa podobna do końskiej grzywy, matowa i tłusta sierść.
Bełkotliwce posiadają masywne czteropalczaste kończyny tylne, na których poruszają się, oraz mniejsze przednie, trzypalczaste. Palce gadów zakończone są długimi pazurami.
Długi i szeroki ogon zapewnia im równowagę.

Występowanie

Bełkotliwce zamieszkują jaskinie, ruiny i inne opuszczone miejsca.
Często same tworzą rozległe sieci podziemnych korytarzy, przeważnie drążąc je w skałach.
Ponieważ nie istnieje materiał, którego nie są w stanie zniszczyć, często naruszają struktury pobliskich budynków i murów.

Pokarm

Bełkotliwce są drapieżnikami. Te mięsożerne zwierzęta najczęściej polują na żyjące pod ziemią pajęczaki i średnie lub duże kręgowce.
Odżywiają się przeważnie gargantulami i nietoperzami głębinowymi. Uzupełnieniem ich diety są podziemne grzyby.

Gaz

Ze względu na konieczność samoobrony te zwierzęta wykształciły zdolność do wypuszczania z paszczy gęstych, żółto-zielonych i toksycznych oparów o łatwopalnych właściwościach, kierowanych z niezwykłą precyzją w stronę intruza.
Ten gaz (lub raczej aerozol) jest wytwarzany przez połączone z płucami parzyste gruczoły gazowe. Wytwarzanie gazu nie zajmuje dużo czasu. Wytwarzana przez te gruczoły wydzielina ma zapach przypominający czosnek. Zapach jest silny i odpychający. Bardzo trudno usunąć ten smród. Jest wyczuwalny przez wiele dni.
Gruczoły gazowe ciągle wytwarzają tę cenną substancję, co pozwala bełkotliwcom atakować nieprzerwanie, wydychając na znaczną odległość chmurę toksycznego gazu. Gaz wywołuje intensywne podrażnienie błon śluzowych i skóry, obrzęk, wystąpienie rumienia i powstawanie pęcherzy.
Po dostaniu się do dróg oddechowych aerozol wywołuje podrażnienie wnętrza nosa, kichanie, pieczenie w gardle, skurcz oskrzeli połączony z kaszlem i dusznością, ból w klatce piersiowej i ślinienie się.
W kontakcie z oczami występuje palący ból, łzawienie, podrażnienie spojówek, zaczerwienienie, świąd i tymczasowa ślepota.

Zachowanie

Bełkotliwce żyją w stadach liczących od kilkunastu do dwustu zwierząt. Najmniejsze stado może składać się ze pięćdziesięciu osobników, natomiast niepokojone przez człowieka gady mogą stworzyć kolonię liczącą trzysta i więcej zwierząt.
Bełkotliwce wydają się nieco emocjonalnymi stworzeniami, pod wieloma względami podobnymi do psów. Członkowie stada wspierają się i bronią się wzajemnie.
Spokojne i niczym niepokojone gady patrolują terytorium stada, wydając przy tym charakterystyczne tupanie. Z daleka można usłyszeć ich „bełkotanie”.
Zwierzęta są zdolne do odczuwania i okazywania smutku po stracie członka kolonii. Po znalezieniu martwych towarzyszy, zaczynają przez krótki czas czuwać przy zwłokach i żałośnie wyć. Po kilku dniach życie w stadzie wraca do normy.
Dbają o swoją przestrzeń życiową, utrzymując terytorium w nienagannym stanie. Wszelkie uszkodzenia sieci podziemnych korytarzy są automatycznie naprawiane, tunele utrzymywane są w czystości.
Jeśli członkowie stada zaczynają chorować, zostają przeniesieni do nieużywanego tunelu. W ten sposób gady ograniczają możliwość przenoszenia chorób na zdrowych osobników. Wykorzystywane do kwarantanny pomieszczenia bardzo często też służą, jako prymitywne grobowce.
W obliczu zagrożenia zaczynają głośno ryczeć w celu ostrzeżenia pozostałych członków stada przed niebezpieczeństwem. Histeryczne wycie tych gadów może docierać do najdalszych zakątków należącego do nich terytorium.
Przeważnie unikają bezpośredniego starcia, stosując wypuszczanie chmur toksycznego gazu i wykorzystywanie ich, jako zasłony dymnej celem zapewnienia sobie szansy na ucieczkę.
Bełkotliwce są zbyt niezgrabne, by walczyć. Jeśli jednak ucieczka nie jest możliwa, w sytuacji zagrożenia osaczone gady są w stanie zaatakować napastnika całym stadem, wykorzystując do tego celu nie tylko gaz, lecz również kły i pazury.

Rozmnażanie

Pomiędzy majem a sierpniem przebiegają gody. Samce toczą rytualne walki przypominające zapasy, podczas których każdy z nich usiłuje przygnieść przeciwnika do ziemi. Sama kopulacja poprzedzona jest zalotami ze strony silniejszego samca.  
We wrześniu samice składają do wydrążonych w ziemi lub skałach, wyłożonych mchem, drobnymi korzeniami roślin i rozmaitymi opadami jam trzydzieści i więcej jaj o długości 65 centymetrów. Jaja są białe lub szare, otoczone twardą skorupką z węglanu wapnia.
Po 7-8 miesiącach (w marcu i kwietniu następnego roku) klują się młode bełkotliwce. Kilka miesięcy później przechodzą pierwsze linienie. Wyklute bełkotliwce potrzebują około pięciu lub sześciu lat, by urosnąć do 3 metrów długości.