[Zwierzęta] Gargantule cętkowane

Gargantule cętkowane

Rozmiary

Długość od 3 do 7 metrów. Masa ciała od 350 do 700 kg. Samice są mniejsze od samców.

Długość życia

Gargantule cętkowane żyją od 1 roku do 3 lat.

Budowa

Głowotułów ubarwiony szaro, ściemniający się ku przodowi. Odnóża są szaro-brązowe i gęsto owłosione, występują na nich pomarańczowe plamki.
Szczękoczułki mają barwę ciemnopomarańczową u samców, a u samic ciemnoczerwoną do brązowej lub czarnej.
Odwłok szary lub czarny, w jego przedniej części znajdują pomarańczowe plamy, z dłuższymi, perłowymi włoskami.

Występowanie

Gargantule cętkowane są podziemnymi pająkami. Bytują w jaskiniach i w opuszczonych przez człowieka miejscach.

Pokarm

Bełkotliwce są drapieżnikami. Te mięsożerne zwierzęta najczęściej polują na żyjące pod ziemią pajęczaki i średnie lub duże kręgowce.
Odżywiają się przeważnie gargantulami i nietoperzami głębinowymi. Uzupełnieniem ich diety są podziemne grzyby.

Jad

Jad  gargantul cętkowanych ma działanie paraliżujace układ nerwowy ofiary.
Głównymi objawami ugryzienia tych pająków jest oszolomienie, drżenie mięśni, ciężki oddech i drgawki.
Podczas ugryzienia pająki wraz z jadem wstrzykują enzymy trawienne, które stopniowo rozpuszczają tkanki ofiary (kości i narządy wewnętrzne). W ten sposób powstaje przyswajana przez gargantule pożywna, półpłynna papka.

Tryb życia

Bełkotliwce żyją w stadach liczących od kilkunastu do dwustu zwierząt. Najmniejsze stado może składać się ze pięćdziesięciu osobników, natomiast niepokojone przez człowieka gady mogą stworzyć kolonię liczącą trzysta i więcej zwierząt.
Bełkotliwce wydają się nieco emocjonalnymi stworzeniami, pod wieloma względami podobnymi do psów. Członkowie stada wspierają się i bronią się wzajemnie.
Spokojne i niczym niepokojone gady patrolują terytorium stada, wydając przy tym charakterystyczne tupanie. Z daleka można usłyszeć ich „bełkotanie”.
Zwierzęta są zdolne do odczuwania i okazywania smutku po stracie członka kolonii. Po znalezieniu martwych towarzyszy, zaczynają przez krótki czas czuwać przy zwłokach i żałośnie wyć. Po kilku dniach życie w stadzie wraca do normy.
Dbają o swoją przestrzeń życiową, utrzymując terytorium w nienagannym stanie. Wszelkie uszkodzenia sieci podziemnych korytarzy są automatycznie naprawiane, tunele utrzymywane są w czystości.
Jeśli członkowie stada zaczynają chorować, zostają przeniesieni do nieużywanego tunelu. W ten sposób gady ograniczają możliwość przenoszenia chorób na zdrowych osobników. Wykorzystywane do kwarantanny pomieszczenia bardzo często też służą, jako prymitywne grobowce.
W obliczu zagrożenia zaczynają głośno ryczeć w celu ostrzeżenia pozostałych członków stada przed niebezpieczeństwem. Histeryczne wycie tych gadów może docierać do najdalszych zakątków należącego do nich terytorium.
Przeważnie unikają bezpośredniego starcia, stosując wypuszczanie chmur toksycznego gazu i wykorzystywanie ich, jako zasłony dymnej celem zapewnienia sobie szansy na ucieczkę.
Bełkotliwce są zbyt niezgrabne, by walczyć. Jeśli jednak ucieczka nie jest możliwa, w sytuacji zagrożenia osaczone gady są w stanie zaatakować napastnika całym stadem, wykorzystując do tego celu nie tylko gaz, lecz również kły i pazury.

Rozmnażanie

Pomiędzy majem a sierpniem przebiegają gody. Samce toczą rytualne walki przypominające zapasy, podczas których każdy z nich usiłuje przygnieść przeciwnika do ziemi. Sama kopulacja poprzedzona jest zalotami ze strony silniejszego samca.  
We wrześniu samice składają do wydrążonych w ziemi lub skałach, wyłożonych mchem, drobnymi korzeniami roślin i rozmaitymi opadami jam trzydzieści i więcej jaj o długości 65 centymetrów. Jaja są białe lub szare, otoczone twardą skorupką z węglanu wapnia.
Po 7-8 miesiącach (w marcu i kwietniu następnego roku) klują się młode bełkotliwce. Kilka miesięcy później przechodzą pierwsze linienie. Wyklute bełkotliwce potrzebują około pięciu lub sześciu lat, by urosnąć do 3 metrów długości.